نگاهی به طراحی سبز در معماری وشهرسازی

زندگی بشر از زمانهای قدیم با طبیعت اطراف ارتباط تنگاتنگ و متقابلی داشته است، فطرت انسانها گرایش ذاتی به طبیعت دارد. امروزه زندگی در شهرها امکان بهره گیری از طبیعت را به حداقل رسانده است. اما با توجه به زندگی ماشینی و آپارتمان نشینی همچنان این نیاز (پناه بردن به طبیعت) در آدمی احساس می¬شود. جاییکه فرد بعد از هفته¬ها کار و تلاش، خسته از هیاهوو به دور از صداهای نامطبوع و خسته کننده بتواند به آن پناه ببرد و برای ساعتی در خود احساس آرامش و آسایش نموده و از میزان تشنج و اضطراب و استرس خود بکاهد. منظور از آرامش، راحتی فکر و خیال و روان آدمی است و یکی از مکانهایی که این امکان را هر چند به مدت کوتاه برای فرد بوجود می آورد پارکهای شهری است. همۀ ما و طبیعت با یک نیروی بی پایان کار می کنیم. از آنجا که انسان دارای نیروی تفکر و اراده است. لذا تفکرات و اعمال انسان نه تنها بر طبیعت بلکه بر کل کیهان هستی تاثیر بسزایی دارد. بنابراین گرایش فطری که در نهاد هر انسان است یکی از مهمترین عوامل رغبت و گرایش به ایجاد فضای سبز در داخل و حاشیه شهرها بوده است. علاوه بر این مشکل بروز آلودگی نیز در مناطق شهری باعث شده است که نیاز به فضای سبز ضروری¬تر به نظر رسد. در این مقاله به بررسی نحوه ارتباط انسان با طبیعت در زمانهای گذشته و در حال حاضر و همچنین بررسی تمهیدات انجام شده برای باز سازی طبیعت می پردازیم.

انسان و طبیعت، فضای سبز، معماری پایدار، شهرسازی انسانگرا