رویکردهای برخورد با بافت های تاریخی در ایران از نظریه تا عمل

نظریات توسعه کالبدی و احیاء و نوسازی بافت¬های کهن و قدیمی غالباً در 150 سال اخیر از طرف محققان بنامی همچون اوژن ویوله لودوک (1879-1714)، جان¬راسکین (1900-1818)، کامیلو بویی¬تو (01914-1836)، کامیلوسیته (1903-1843)، لوکا بلترامی (1933-1854)، لئوناردو بنه لو (1933)، لودویکو کوارونی (1987-1911)، پاتریک گدس (1932-1854)، لوکوربوزیه (1965-1887)، لوئیس مامفورد (1985)، کوین لینچ (1984-1918)، آلدو روسی (1997-1931)، کریستوفرالکساندر (1936)، کنستانتین دوکسیادیس (1975-1913) ریچارد راجرز (1933) ارائه شده است. اما پیشینه توجه به بافت های موجود شهری به طور عام و بافت های تاریخی بطور خاص به حدود نیم قرن پیش باز می گردد. توجه به بافت تاریخی شهرها در سطح جهان، طی دهه های اخیر شکل های گوناگونی را به خود گرفته است. ظهور و پیدایش علوم مرتبط با شهرسازی و برنامه ریزی نیز باعث گسترش و نشر افکار و تئوری های مختلفی در باب شهر و توسعه کالبدی شهری گردیده است. ایران از کشورهای غنی و شاید به جرأت بتوان گفت غنی¬ترین آنها در زمینه میراث فرهنگی و تاریخی است که آثار آن در سراسر این سرزمین گسترده پراکنده است. حتی روستائی کوچک در ایران دارای آثار بسیار ارزشمند و قابل توجهی است که به صورت آثار معماری و یا تپه های به جای مانده از دوران های گذشته و یا آثارمنقولی چون اشیاء بجای مانده ازآن دوران خودنمائی می نمایند. اما متأسفانه کم توجهی و در اکثر موارد بی توجهی به این میراث باعث از بین رفتن و یا در معرض نابودی قرار گرفتن آنها شده است. در این رابطه لزوم استفاده از روش¬ها و شیوه های مداخله و مواجهه با بافت¬ها و فضاهای کهن شهری در عمل بسیار مهم می باشد.

رویکرد، بافت تاریخی، مداخله، بافت فرسوده، ایران