با مطرح شدن مفهوم توسعه پايدار شهري، كاربري زمين به سمت ديدگاههاي استفاده بهينه و پايدار از زمين با توجه به عوامل اجتماعي، اقتصادي، سياسي و غيره متمايل شده است. امروزه با توجه به نارسايي و محدوديت هاي جدي معيارهاي كمي، مهمترين تحول در روشهاي تعيين معيارها و ضوابط فضايي كاربري زمين، استفاده از شاخص هاي اجتماعي و كيفي در تدوين سرانه هاست. در اين راستا كاربري تركيبي به عنوان يكي از اصول رشد هوشمند شهري رهيافتي جديد در برنامه ريزي كاربري زمين شهري است كه با توجه به ضرورت توجه به نحوه مكانگزيني كاربري هاي شهري در درون شهر، همخواني و هماهنگي زيادي با معيارهاي پايداري دارد. در مقاله حاضر براي دستيابي به هدف تحقيق كه همانا تحليل ميزان مطلوبيت و پايداري كاربري زمين شهري مشهد با توجه به رويكرد كاربري تركيبي مي باشد، از روش تحليل محتوا استفاده گرديده است. نتايج بيانگر آن است كه مبناي برنامه ريزي طرح هاي توسعه شهري و كاربري زمين در كشور ما، مبتني بر الگو هايي است كه بي اعتباري خود را نشان داده اند. بررسي طرح تفصيلي شهر مشهد و وضعيت موجود كاربري زمين در شهر مشهد بيانگر آن است كه در نحوه استفاده از اراضي، سياست بر تفكيك كاربري و جدايي گزيني كاربري هاي مختلف از يكديگر بوده است كه منجر به ناپايداري شهري و بروز مسائل متعددي گرديده است. در نهايت اين مقاله پيشنهاد مي نمايد كه براي رسيدن به پايداري در برنامه ريزي كاربري زمين، بايد به اصول رشد هوشمند شهري و رويكرد كاربري تركيبي توجه بيشتري مبذول گردد.
کلید واژگان :رشد هوشمند، توسعه پايدار, كاربري زمين
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک