ارزيابي روند توسعه شهري با توجه به معيارهاي پايداري

يکي از مهمترين جهت گيري هاي نظام هدايت توسعه شهري در دهه هاي اخير، پايداري در همه ابعاد شهر مي باشد. در اين راستا توسعه شهري بايد در جهت تضمين پايداري شهر و رفاه ساکنان فعلي و نسل هاي آتي صورت گيرد. لذا مسئولان برنامه ريزي شهري بايد بتوانند اقدامات توسعه شهري را از ديدگاه پايداري ارزيابي کنند و در عين حال سياستهائي را که منجر به پايدارترين اشکال شهر مي شود، ارائه نمايند. در مقاله حاضر براي دستيابي به هدف تحقيق که همانا ارزيابي و تحليل پايداري توسعه شهري مشهد مي باشد، وضعيت شهر در سه بُعد مختلف – جمعيتي، کالبدي، حمل و نقل- و در دوره هاي سرشماري 1375 و 1385 با استفاده از مطالعات اسنادي و تکنيک هاي فرآيند تحليل سلسه مراتبي (AHP) و منطق فازي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج اين تحقيق بيانگر آن است که امتياز نهايي بدست آمده براي پايداري شهر مشهد با توجه به سه بُعد جمعيتي، کالبدي و حمل و نقل در طي دو دوره 75 و 85 به ترتيب 68/0 و 63/0 بوده است؛ يعني شهر مشهد وضعيت نسبتاً پايداري دارد. اما در طي اين بازه زماني، پايداري آن اندکي کاهش داشته است. لذا رسيدن به پايداري بيشتر، لزوم توجه به اصول رشد هوشمند و توسعه پايدار شهري را مي طلبد

فرآيند تحليل سلسله مراتبي، رشد هوشمند، توسعه پايدار شهري