روند توسعه در مناطق روستایی استان هرمزگان تحلیل جغرافیایی

توسعه جغرافیایی بعنوان پیش شرط توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هر سرزمین با تاکید بر مولفه های عدالت اجتماعی و رفاه اجتماعی، سعی در بهبود کیفیت زندگی بویژه در مناطق کم¬تر توسعه یافته دارد. از آنجا که روستاها بعنوان کلید پیشرفت کشورها، نقش انکارناپذیری در تحقق توسعه سرزمینی ایفا می نمایند و ثبات نظام روستایی در ابعاد مختلف می تواند ضامن توسعه ملی باشد؛ بر همین اساس بررسی وضعیت موجود بعنوان اولین گام در یک برنامه ریزی مطلوب جهت هدایت مناطق روستایی به سمت پایداری در توسعه تلقی می گردد. در این راست پژوهش حاضر با هدف تحلیل جغرافیایی روند توسعه در مناطق روستایی استان هرمزگان، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص بهداشتی، آموزشی و فرهنگی- مذهبی براي 284 روستا که از 5 شهرستان بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخاب گردیده¬اند با بهره¬گیری از مدل تاپسیس و نرم افزارهای ExcelوSpss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. ارزیابی سطح توسعه¬یافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناموزون امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان هرمزگان گردیده است. بطوری که در شاخص¬های بهداشتی شهرستان میناب با 93/0 دارای توسعه یافته ترین مناطق روستایی و شهرستان بندرلنگه با 08/0 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان هرمزگان به خود اختصاص داده اند. در شاخص های آموزشی نیز روستاهای شهرستان میناب با 99/0 بسیار توسعه یافته و شهرستان حاجی¬آباد با 05/0 کمترین میزان توسعه را دارا بوده¬اند. در شاخص فرهنگی- مذهبی نیز مناطق روستایی همچنان شهرستان میناب با 96/0 بسیار توسعه¬یافته و مناطق روستایی بندرلنگه با 10/0 کمترین میزان توسعه را به خود اختصاص داده اند. نتایج همچنین نشان می دهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های آموزشی و فرهنگی- مذهبی در مناطق روستایی استان هرمزگان بسیار مشهود است.

توسعه، مناطق روستایی، استان هرمزگان ، تاپسیس