میزان توسعه در سکونتگاه های روستایی استان تهران تحلیل

روستاها بعنوان بستر پیدایش و تکامل حیات بشری، کلید پیشرفت کشورها، نقش انکار ناپذیری را در تحقق توسعه سرزمینی ایفا می¬نمایند تا جایی که ثبات نظام روستایی در ابعاد مختلف ضامن توسعه ملی است، اختلال در عملکرد این مناطق می تواند کلیت سرزمین را به طور جدی تهدید کند. بر همین اساس بررسی وضع موجود (شناخت امکانات، محدودیت ها، تنگناها و نیازها) بعنوان اولین گام یک برنامه ریزی مطلوب جهت هدایت مناطق روستایی به سمت پایداری در توسعه تلقی می¬گردد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطح بندی توسعه در مناطق روستایی استان تهران، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص بهداشتی، آموزشی و فرهنگی- مذهبی براي 162 روستا که از 6 شهرستان بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخای گردیده¬اند با بهره¬گیری از مدل تاپسیس و نرم افزارهای ExcelوSpss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. ارزیابی سطح توسعه¬یافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناموزون امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان تهران گردیده است. بطوری که در شاخص¬های بهداشتی شهرستان شهریار با 76/0 دارای توسعه¬یافته¬ترین مناطق روستایی و شهرستان دماوند با 24/0 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان تهران به خود اختصاص داده¬اند. در شاخص های آموزشی روستاهای شهرستان شهریار با 90/0 بسیار توسعه یافته و شهرستان دماوند با 26/0 کمترین میزان توسعه را دارا بوده اند. در شاخص فرهنگی- مذهبی نیز مناطق روستایی همچنان شهرستان شهریار با 84/0 بسیار توسعه یافته و مناطق روستایی دماوند با 17/0 کمترین میزان توسعه را به خود اختصاص داده اند. نتایج همچنین نشان می دهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های آموزشی و فرهنگی- مذهبی در مناطق روستایی استان تهران بسیار مشهود است.

توسعه، سکونتگاه های روستایی، استان تهران ، تاپسیس