توزیع فضایی جمعیت در کشورهای جهان بخصوص در کشورهای در حال توسعه، عدم تعادل در شبکه استقرار جمعیت و بهره برداری از منابع سرزمینی را نشان می دهد. در دهه های اخیر این عدم تعادل شدت بیش تری یافته است و کشور های مختلف هریک به فراخور حال خود راه حل هایی در جهت تعادل سازی شبکه شهری برگزیده و به دنبال خطوطی برای توسعه آتی خودهستند. در ایران نظیر بسیاری ازکشورهای در حال توسعه، شبکه شهری در دهه های اخیر به دنبال دگرگونی شرایط اقتصادی- اجتماعی ایران با آهنگ وشتابی کم وبیش متغیر دچاردگرگونی شده و اشکال مختلفی را عرضه داشته است. هدف پژوهش حاضر با هدف بررسی ساختار شبکه شهری لرستان در سال1375-1390 تدوین شده است. روش تحقیق به کار گرفته شده توصیفی _تحلیلی باتاکید بر مدلهای بررسی کننده است. یافته های پژوهش بیانگر آن است که تاکنون سازمان فضایی حاکم بر شبکه شهری در استان لرستان نسبتا متعادل بوده است، البته چنین تعادلی در صورتی تداوم خواهد یافت که شهر های استان از درون خود دچار مشکلات شهر های بزرگ در مقیاس خرد نشوند و فضای مناسب را برای نسل کنونی وآینده فراهم کنند. براساس بررسی های صورت گرفته بر طبق شاخص « ضریب آنتروپی »، « حل اختلاف طبقه ای »، « آرتوراسمایلز» شهرهای کوچک بیشترین تعداد شهرهای استان را در برگرفته اند، و می بایستی سیاست برنامه ریزان برتوجه بیشتر به شهرهای کوچک ومیانی در استان باشد.
کلید واژگان :نظام شهری، تعادل بخشی، آمایش سرزمین، لرستان
ارزش ریالی : 500000 ریال
با پرداخت الکترونیک