به منظور بررسي اثرات متقابل سيليس و قطع آبياري در مراحل مختلف رشد بر صفات مرفولوژيكي مربوط به ورس، آزمايشي در سال 1387 در دشت ناز ساري بصورت كرت‌هاي يكبار خرد شده در قالب طرح بلوكهاي كامل تصادفي در سه تكرار اجرا شد، به طوري كه قطع آبياري در چهار مرحله ابتدا، اواسط و حداكثر پنجه‌دهي و خوشه‌دهي كامل بعنوان عامل اصلي و سه سطح مصرف سيليس (1000و500و0كيلوگرم سيليس در هكتار) بعنوان عامل فرعي بودند. نتايج نشان داد كه بيشترين حركت خمش ميانگره چهارم در شرايط بدون مصرف سيليس و با قطع آبياري در مرحله ابتدايي پنجه‌دهي (3/2089 گرم در سانتيمتر) و كمترين آن در شرايط مصرف 500 كيلوگرم سيليس خالص در هكتار و با قطع آبياري در مرحله حداكثر پجه‌دهي (3/1375 گرم در سانتيمتر ) حاصل شد. هر چند اثر متقابل سيليس با قطع آبياري بر عمكرد دانه معني‌دار نشد، اما بيشترين عملكرد دانه با قطع آبياري در ابتداي پنجه‌دهي و بدون مصرف سيليس (3/423 گرم در مترمربع) و حداقل آن با قطع آبياري در مرحله خوشه‌دهي كامل و بدون مصرف سيليس (299 گرم در مترمربع) بدست آمد. كوتاهترين طول ميانگره چهارم در تيمار با قطع آبياري در ابتداي پنجه‌دهي در شرايط بدون مصرف و با مصرف 1000 كيلوگرم سيليس در هكتار (بترتيب برابر 3/26 و 27 سانتيمتر) حاصل گرديده اثر متقابل دو عامل بر زاويه و طول برگ پرچم و شاخص ورس اثر معني‌داري نداشت.
