بینامتنی در قرآنی در دعای کمیل

بینامتنیت نظریه‌‌ی نوین نقد ادبیست که در قرن بیستم توسط زبان شناس بلغاری« ژولیا کریستوا »در فرانسه مطرح شد وبیان می‌دارد؛ هيچ متنی به صورت صرف و منحصر وجود ندارد و جدای از ديگر متون نيست، بلكه هر متنی اگر چه هم به ديگر متون اشاره ای نداشته باشد با متون ديگر در حال مكالمه اند و نمی‌توانند متونی يك سويه باشند. با توجه به آیات و روایات، حقیقت امام از حقیقت قرآن جدا نیست و درواقع امام معصوم خود قرآن ناطق است امام علی (علیه السلام) نیز خود علاوه بر اینکه حافظ قرآن و اولین مدوٌن قرآن بود ، درمقام خلافت مطلقه ی الهی تجلی قرآن نیز هست و تمامی رفتار ها و گفتار های ایشان باز تاب قرآنی دارد. بر این اساس دعای کمیل که توسط حضرت علی (علیه السلام) به کمیل بن زیاد نخعی آموزش داده شده از منظرنظریه نقد ادبی بینامتنییت مورد بررسی قرار گرفت که نشان می دهد ؛ بیشترین شکل بینامتنی قرآنی در این دعا از نوع نفی جزئی(اجترار) بوده هر چند به صورت نفی متوازی نیز این ارتباط در برخی فرازها برقرار است. این امر بیانگر آن است که این دعا جوهره‌ی قرآنی دارد وامام علی (علیه السلام) در مناجات خود عبارت های قرآنی را به زیبایی فراخوانی کرده است . کلید وا‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژه‌ها : قرآن، دعای کمیل ، بینامتنی ، تناص

قرآن، دعای کمیل ، بینامتنی ، تناص