نگاهی انتقادی به فرهنگ سیاسی- اجتماعی مردم ممسنی

توسعه سیاسی پیچیده ترین سطح از توسعه یافتگی به معنای عام است. تئوری های مشهور در مبحث "توسعه"، بر این ضرورت تأکید دارند که پیش نیاز توسعه سیاسی، توسعه اقتصادی و صدالبته توسعه فرهنگی- اجتماعی است. این مقاله با مفروض فوق، نگاهی آسیب شناسانه به چراییِ توسعه نیافتگی سیاسی ممسنی انداخته است. متودولوژی و روش شناسی ما در این نوشتار، کل نگر با محوریت مفاهیم بوم شناسانه است. که در نهایت با تکیه بر اندوخته های مشاهده ای و تجربی به قیاس مؤلفه های ثابت توسعه یافتگی سیاسی با واقعیات جامعه سیاسی- اجتماعی ممسنی به نتایج قابل توجهی رسیده ایم. و آن ها را پس از موشکافی منطقی به شبه نظریه ای تبدیل کرده ایم که "راهبرد کارآمدِ" ممکن، برای توسعه یافتگی ممسنی است. تقسیم بندی و طبقه بندی کلان و صورتبندی شده از آسیب های فرهنگی-اجتماعی به همراه نگاهی انتقادی به طایفه گرایی منفی، سیاست ورزی غیرمدرن، عدم انسجام منطقه ای، حضور فیزیکی بجای مشارکت فعال و...از محورهای اصلی پژوهش پیش رو است. همچنین مقاله، بررسی انتقادی عملکرد و وظایف نمایندگان ممسنی در مجلس شورای اسلامی را نیز واکاوی کرده است، که در نهایت به "عدم شفافیت وظایف قانونی و سپس عملکرد آن ها"- را که علّت العلل توسعه نیافتگی سیاسی دانسته است-، نقدی جدی و سازنده وارد کرده است. نوشتار حاضر، ضرورت تشکیل ائتلاف های میان طایفه ای و درون طایفه ای را برای سامان دهی به یک «عزم منطقه ای» مطرح ساخته است؛ چرا که عزم منطقه ای را به مثابه پیش نیاز اساسی و اصولی توسعه می پندارد. و در تبیین چگونگی تشکیل این ائتلاف ها، مدلی پیشنهادی ارائه داده است که راه را مشخص و ضرورت ها را طبقه بندی کرده است

ممسنی و رستم، سیاست گزاری، طایفه گرایی، پیشرفت، چشم انداز.