بررسی اجمالی نحوه شکل گیری سکونتگاههای کوهستانی در تعامل انسان و طبیعت، از دیرباز تاکنون (نمونه موردی شهر اورامان تخت)

قرنهاست انسان بدنبال یافتن راهی برای ایجاد سرپناهی امن و راحت برای خود بوده و همیشه به دنبال فراهم کردن مایحتاج خود اعم از خوراک، پوشاک و سرپناه و... از طریق در دسترسترین و راحتترین راه ممکن بوده است. بوم آورد بودن یکی از اصول بارز شکلگیری معماری ایران به شمار می رود که در آن انسانها وادار به تعاملی سازنده با طبیعت و استفاده ی هر چه بهتر از مصالح در دسترس در شکل دهی به سکونت گاههایشان بوده اند. همانطور که در مناطق گرمسیر بدنبال راهی برای فرار از گرمای طاقت فرسا بوده اند در مناطق سردسیر نیز به دنبال راهی برای حفاظت از خود در برابر سرمای استخوان سوز بوده اند. مصالح بوم آورد درصورت تخریب ودورریختن نه تنها به محیط طبیعی آسیب نمی زند بلکه به راحتی جزئی از آن میشدند و خللی به چرخه طبیعی بازیافت وارد نمی شد، حال مبحثی که در گذشته انسان برای رفع نیاز خود به سرپناه از آن بهره می برد، امروزه از آن بعنوان معماری پایدار یاد میشود. این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از تحقیقات میدانی و کتابخانه ای سعی در بررسی و شناخت عوامل تاثیرگذار در شکلگیری سکونتگاههای کوهستانی در نمونه ی موردی روستای اورامان تخت دارد و به دنبال راهی برای پاسخ به سوالات زیر میباشد: 1. در طول تاریخ انسانهای این مناطق از چه مصالحی و با چه روشهایی امنیت آرامش خود را برای سکونت در این مناطق تامین کرده اند ؟ 2. آیا با توجه به پیشرفت علم مهندسی در زمینه ساخت و ساز امکان استفاده از مصالح بوم آورد وسنتی در جهت نیل به معماری پایدار این مناطق وجود دارد ؟

انسان، طبیعت، سکونت گاههای کوهستانی، اورامان تخت