مروری بر اهمیت استفاده از جلبک ها به عنوان بیواندیکاتورزیستی برای سنجش آلودگی های زیست محیطی( فلزات سنگین سرب و کادمیوم)

توسعه ی روزافزون صنعت اگر چه، دارای مزایای بیشماری است، ولی متاسفانه مشکلات خاصی همچون آلودگی محیط زیست را نیز به دنبال دارد. آلودگی اکوسیستم های آبی به فلزات سنگین یکی از مهم ترین مباحثی است که در سال های اخیر به آن توجه ویژه ای شده است. به دلیل این که، این اکوسیستم ها به طور طبیعی دریافت کننده ی نهایی فلزات سنگین هستند.امروزه آلودگی محیطهای آبی از چالش های مهم انسان با طبیعت است و منابع آبی از حساس ترین اکوسیستم ها به شمارمی روند. با توجه به گسترش روز افزون میزان آلاینده های فلزات سنگین در محیط های آبی و اثرات منفی آن ها بر زنجیره های غذایی و سلامت انسان ها ، لزوم شناسایی بیواندیکاتوری که بتواند به موقع شرایط نامساعد محیطی را هشدار دهد، جهت پایش مداوم تاثیر فلزات سنگین بر موجودات زنده ، بسیار ضروری است. در این راستا استفاده از موجودات دریایی بخصوص جلبک ها به عنوان بیواندیکاتورهای برای سنجش فلزات سنگین در اکوسیستم های آبی، یک امر متداول است. جلبک ها به دلیل این که در ابتدای زنجیره های غذایی آبی قرار گرفته اند بر غلظت عناصر شیمیایی در سطوح غذایی بالاتر تاثیرگذارند ، هم چنین مستقیما از فاکتورهای شیمیایی و محیطی تاثیر می پذیرند، از این رو بیواندیکاتورهای خوبی از تغییرات محیطی هستند و واکنش های بالایی از خود نشان می دهند. هدف از این مقاله مروری بر استفاده از جلبک ها به عنوان بیواندیکاتورهای زیستی برای سنجش آلودگی های زیست محیطی و عوامل موثر در جذب فلزات سنگین توسط جلبک ها می باشد.

فلزات سنگین، جلبک ها، سرب، کادمیوم، بیواندیکاتور، آلودگی