بینامتنی قرآنی در دفتر چهارم مثنوی مولوی

یکی از شیوه های بررسی متون دینی، مطالعه بینامتنی آن است. نظریه بینامتنی در اواخر دهه شصت میلادی توسط ژولیا کریستوا ارائه شده وبه شدت مورد توجه ناقدان قرار گرفت. حضور آیات قرآنی، شخصیت‌ها وداستانهای قرآنی در اشعار مولوی از جمله مثنوی، که در واقع به عنوان تفسیر منظوم قرآن شناخته شده، به وفور یافت می شود. این پژوهش تأثیر آیات قرآن را در اشعار مولانا(دفتر چهارم مثنوی)از منظر نظریه بینامتنی بررسی کرده واجزاء ، ابعاد و روابط بین قرآن واین ابیات را مورد تحلیل قرار می‌دهد. نتیجه پژوهش نشان می‌دهد؛ اغلب روابط بینامتنی میان قرآن و دفتر چهارم مثنوی از نوع نفی متوازی(امتصاص) می باشد و در مواردی این ارتباط از نوع نفی کلی(حوار) ونفی جزئی(اجترار) می‌باشد. کلید واژه‌ها: قرآن ، مثنوی‌معنوی، بینامتنی، تناص،مولوی

قرآن ، مثنوی‌معنوی، بینامتنی، تناص،مولوی