سختي ها به ما مي‌آموزد كه زندگي را بيشتر قدر بدانيم. گاه بيش از انكه قدر زندگي اطراف را بشناسيم، احساس ترس و تنهايي كرده ايم، همان گونه كه رشد ميكنيم، زندگي دگرگون مي‌شود و اين حقيقتي است پذيرفتني. آموختن بيشتر، رشد بيشتر را به همراه مي‌آورد.
آزردن، ترسيدن، تنها ماندن و گريستن، منزل‌هاي راه آموختن‌اند. درك احساساتمان زندگي را عرصه نبرد و پيروزي مي‌كند. گذران دوران سخت از تو همان مي‌سازد كه هستي، يكي از مهمترين گام‌هايي را كه بايد برداري، برداشته‌اي، آغاز هر روز نو، به تو مي‌گويد كه شايسته آني كه لبخند بزني، آغاز هر روز نو تو را بر اين باور مي‌رساند كه مي‌تواني دل ديگري را شاد كني، زيرا اين تويي كه خوبي و زيبايي. زيبايي تو در درون توست و اين زيبايي با حضور تو جهان را از خود لبريز مي‌كند و ديگران مي‌توانند آن را احساس كنند.
شاد زندگي كن! زندگي با تمامي در برابر توست! زندگي از آن توست! و فرصتي در برابرت كه آن كس و آن چيزي باشي كه مي‌خواهي!