شيخ فريدالدين محمّد عطّار نيشابوري يكي از نوابغ بزرگ ایرانی است که در پایه گذاری تصوّف اسلامی، سهم بسزایی داشته و به پیشرفت اخلاق و تربیت اسلامی، کمک شایانی کرده است. از جمله اقدامات بديع و ارزندۀ وی، آشنا ساختن طبقات فرودست جامعه با مقولۀ حکمت و عرفان از طریق حکایات تمثیلی است. او در ضمن حكايات خود به انتقاد از اوضاع نابسامان زمانۀ خود می¬پردازد و در اثنای این نقد و بررسی، جنبه¬های تعلیمی و تربیتی را نیز از یاد نمی¬برد. این مقاله با هدف بررسی اهداف تعلیمی و تربیتی در حکایات تمثیلی عطّار به نگارش درآمده است. روش تحقیق به صورت توصیفی– تحلیلی است. یافته¬های این پژوهش نشان می¬دهد که عطّار در حکایات و تمثیلات خود با بهره¬گیری از ظرفیت¬های تعلیمی، سعی در پیشبُرد اهداف تربیتی خود داشته است.
