یکی از کهن‌ترین جنبه‌‌های ادب شفاهی هر سرزمین، ترانه‌های کودکان و به ویژه لالایی است. این سروده‌ها نمایان-گر بخشی از آرمان‌های جمعی و عواطف ملی است که در گذشته‌های دور ریشه دوانیده، نسل به نسل ادامه یافته و تا زمان ما نیز دوام و جایگاه خود را حفظ نموده است. استفاده از سه هنر شعر و موسیقی و رقص، به همراه چاشنی عاطفه و مهر مادرانه، به این سنت بومی جنبه‌هایی شگفت بخشیده است. لالایی‌های ایرانی تجسم شگفت انگیز هنر شاعری مادران نیز به شمار می‌آید. نوشتار پیش رو می‌کوشد با بهره‌‌گیری از عناصر موجود در متن لالایی‌های (حَدا) بر جای مانده در منطقۀ سرکویر استان سمنان، ضمن گردآوری و جمع بندی مهم‌ترین حَداهای رایج و شنیده شده در این منطقۀ کویری، به تحلیل و بررسی ساختار و مضامین به کار رفته در آن و پیوند این سروده‌ها با زندگی اجتماعی، وضعیت معیشتی، عقاید مذهبی و بافت فرهنگی گویشوران بپردازد و از این رهگذر، افزون بر شناساندن گوشه‌ای از ادبیات نانوشتاری ایران، برای نخستین بار به معرفی و بررسی درون مایۀ حَدا بپردازد.
کلید واژگان :سرکویر، لالایی، حَدا، ادبیات کودک، فرهنگ عامه
ارزش ریالی : 500000 ریال
با پرداخت الکترونیک