در قرآن كريم خداوند متعال در استناددهي به خود گاه با لفظ مفرد متكلم وحده و گاه با لفظ جمع متكلم مع الغير ياد مي كند؛ درباره متكلم وحده جاي هيچ شك و ترديدي نيست؛ اما در استناددهي ضماير متكلم مع الغير به خداوند پرسش اساسي درباره چگونگي انطباق لفظ جمع با وحدانيت باري تعالي است. در اين باره دانشمندان بلاغت و تفسير اقوال متعددي را بيان داشته اند. جستار پيش رو با رويكردي ادبي- تفسيري، با تكيه بر اقوال علماي بلاغت و تفسير اين مهم را مورد بررسي قرار داده است؛ نتيجه آنكه استناد لفظ جمع متكلم مع الغير درباره خداوند متعال متاثر از عوامل مهمي از جمله: بيان عظمت و قدرت خداوند، بزرگداشت فعل الهي، تكريم كساني كه فعل الهي درباره آنان انجام شده است، نقش آفريني فرشتگان و وسائط ديگر در تحقق فعل، اشاره به ذات و اسماء و صفات خداوند و تسبيب و تشريك علل و اسباب است.
کلید واژگان :قرآن، ضماير متكلم، تعظيم الهي، علل و اسباب
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک