تأثیر یک برنامه تمرینی ویژه در صبح و عصر بر تغییرات قابلیت های منتخب آمادگی جسمانی و حرکتی کشتی گیران

هدف از این مقاله بررسی تأثیر یک برنامه تمرینی ویژه در صبح و عصر بر تغییرات قابلیت های منتخب آمادگی جسمانی و حرکتی کشتی گیران بود.روش شناسی: روش پژوهش بصورت نیمه تجربی و در دو نوبت صبح و عصر، تمرین و مراحل آزمون نیز به عنوان متغیرهای مستقل بودند. نمونه آماری 18 نفر از دانش¬آموزان پسر 14 تا 18 ساله دوره متوسطه با تمرین منظم باشگاهی و حداقل یک سال سابقه کشتی، به روش در دسترس انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه تجربی 1؛ تعداد: 10 نفر (10= n)، زمان تمرین: 9-11 صبح با میانگین قد: 84/7 ± 10/174 سانتیمتر، وزن: 06/17 ± 53/77 کیلوگرم، سن: 17/1 ± 60/15 سال و تجربی 2؛ تعداد: 8 نفر (8= n)، زمان تمرین: 16-18 عصر با میانگین قد: 07/6 ± 93/172 سانتیمتر، وزن: 42/11 ± 95/67 کیلوگرم، سن: 41/1 ± 16 سال تقسیم شدند. دو گروه یک برنامه رایج تمرین کشتی را طی سه هفته متوالی(4 جلسه در هفته) انجام دادند. زمان¬های تمرین و آزمون مشابه بود. تجزیه و تحلیل یافته با استفاده از نرم افزار SPSS19 و روش تحلیل واریانس چند عاملی( و آزمون تعقیبی LSD) در سطح معنی¬داری(05/0α=) انجام گرفت. نتایج: تجزیه و تحلیل یافته نشان داد: 12 جلسه تمرین کشتی در نوبت صبح و عصر، تاثیر معنی¬داری بر «سازگاری زمانی» زمان واکنش(52/0p=)، قدرت(213/0p=)، توان(667/0p=) و استقامت عضلانی(195/0p=) نداشته است؛ اما تفاوت معنی¬داری بین زمان های اندازه گیری زمان واکنش(001/0=p)، بین پس آزمون عصر و پیش آزمون(000/0p=) و پس آزمون صبح(03/0=p) و توان(000/0p=)، بین آزمون عصر و پیش آزمون(02/0=p) و پس آزمون صبح(01/0=p) وجود داشته است. در مورد قدرت(195/0p=) و استقامت عضلانی(273/0p=) این تفاوت¬ها معنی دار نبودند. بحث و نتیجه گیری: بنابراین به نظر می رسد ایجاد «سازگاری زمانی» ظاهراً به یک دوره تمرینی طولانی تر و یا تعداد جلسات بیشتری در هفته نیاز دارد.

سازگاری زمانی - زمان واکنش - آمادگی جسمانی- کشتی