ارزیابی درونی به عنوان یکی از ابزارهای تضمین کیفیت، در آموزشهای فنی و حرفه ای کاربرد ویژه ای دارد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر یا عدم تاثیر اجرای طرح ارزیابی درونی در مراکز آموزش فنی و حرفه ای(مطالعه موردی: مراکز آموزش فنی و حرفه ای استان کرمانشاه)بر چگونگی برنامه ریزی برای بهبود کیفیت دوره های آموزشی ارائه شده، می باشد. روش تحقيق پيمايشي – توصیفی مي باشد ، براي جمع آوري اطلاعات مورد نیاز از پرسشنامه محقق ساخته، استفاده شد و شيوه نمونه گيري تصادفي بود. جامع آماری تحقیق نیز شامل کلیه مراکز آموزش فنی و حرفه¬ای استان کرمانشاه بوده و بر حسب اینکه ارزیابی درونی در آنها انجام شده یا نشده است، به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم بندی شده است. در این پژوهش با بررسی تاثیرات ارزیابی درونی بر برنامه ریزی برای بهبود در بازه زمانی 1390 تا 1393، و تجزیه و تحلیلهای صورت گرفته، نتیجه گرفته شده است که ارزیابی های درونی اجرا شده در مراکز مذکور، بر استفاده از الگوی تعاملی در برنامه ریزی برای بهبود در سطح کیفی آموزش های ارائه شده از سوی این مراکز، تاثیر گذاشته است. در عین حال چگونگی برنامه ریزی برای بهبود در سطح کیفی دوره های آموزشی، بیش از اینکه از طریق اجرا یا عدم اجرای طرح ارزیابی درونی، قابل پیش بینی باشد، با وضعیت زمینه ای آن گروه ها یعنی: 1. فرهنگ سازمانی و جو گروه 2. خودآگاهی راهبردی اعضای گروه 3. فضای هم اندیشی، همکاری، و اعتماد متقابل 4. فرهنگ ارزشیابی و کیفیت 5. تعاملات اجتماعی گروه، رابطه معناداری دارد.
کلید واژگان :
سازمان آموزش فنی و حرفه ای، ارزیابی درونی، کیفیت آموزش، برنامه ریزی
